MicroBY

Wiązki przewodzące roślin naczyniowych na przykładzie tulipana
(Tulipa sp.)

Rośliny naczyniowe charakteryzują się występowaniem wiązek przewodzących. Są one pasmami tkanki przewodzącej, którą można podzielić na drewno i łyko. Zadaniem drewna jest transport wody i soli mineralnych a łyka – produktów fotosyntezy. Wiązki przewodzące można podzielić na kilka rodzajów:

• Kolateralne – składają się z pojedynczych pasm tkanek przewodzących. Wśród tego rodzaju wyróżnić można wiązki k. otwarte u których pomiędzy łykiem a drewnem występuje miazga twórcza (kambium), dzięki któremu rośliny mogą przyrastać na grubość oraz wiązki k. zamknięte, u których kambium nie występuje (rośliny z tym typem wiązek nie mogą przyrastać na grubość).
• Bikolateralne – składają się z dwóch pasm łyka, między którymi znajduje się drewno.
• Koncentryczne – wśród nich wyróżnić można w. k. hadrocentryczne, w których łyko otacza drewno oraz w k. leptocentryczne, w których drewno otacza łyko.

Załączone zdjęcia przestawiają wiązkę przewodzącą tulipana (Tulipa sp.). Posiada on wiązki kolateralne zamknięte. Jasne pasmo to łyko składające się z komórek żywych. Natomiast ciemne to drewno – składa się z komórek martwych oraz zdecydowanie grubszych – inkrustowanych ligniną, której zadaniem jest nadanie sztywności i trwałości komórkom drewna.

Źródła:
Szweykowska Alicja, Szweykowski Jerzy: Botanika t.1 Morfologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003

Zielistka Sternberga (Chlorophytum comosum (Thunb.) Jacq.)

Zielistka Sternberga (Chlorophytum comosum (Thunb.) Jacq.) jest gatunkiem rośliny z rodziny szparagowatych. Swoją nazwę rodzajową zawdzięcza greckiemu chloros oznaczajacego zielony oraz phyton – roślinę. Nazwa gatunkowa pochodzi natomiast od greckiego kome oznaczającego pęczek włosów. Patrząc na pokrój rośliny i bogactwo chloroplastów w jej liściach, nazwa ta wydaje się być dość słuszna.

Źródła:
https://davisla.wordpress.com/2016/02/01/chlorophytum-comosum-variegatum/

Paprotka (Polypodium sp.)

Paprotka (Polypodium sp.) jest rodzajem paproci należącej do rodziny paprotkowatych. Tak jak i inni przedstawiciele tej rodziny, polypodium sp. przechodzi przeminę pokoleń z dominacją sporofitu – pokolenia diploidalnego – wytwarzającego zarodnie (sporangia). Są one zebrane w kupki zarodni (sori) znajdujące się na spodniej stronie blaszki liściowej. Same zarodnie opasane są półpierścieniem o nierównomiernie zgrubiałych ścianach, który podczas dojrzewania zarodni traci wodę, kurczy się i rozrywa ją pozwalając wysypać się zarodnikom, dającym początek gametofitowi – pokoleniu haploidalnemu.

Źródła:
Lucjan Rutkowski, Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej, Warszawa,  Wydawnictwo Naukowe PWN
Marta Podbielkowska, Zbigniew Podbielkowski,  Biologia z higieną i ochroną środowiska. Podręcznik dla klasy pierwszej liceum ogólnokształcącego, Warszawa, Wydawnictwo Szkole i Pedagogiczne